Europar Batasunaren finantzaketarekin egindako ikerketa berritzaile batek agerian utzi ditu itsasoak babesteko politiketan dauden gabezia estrukturalak, eta premiazko jarduera bat egiteko eskatu du, ekosistemetan kalte atzeraezinak saihesteko. 

Ikerketa hori Europako GES4SEAS proiektuaren barruan kokatzen da, eta AZTI zentro zientifiko eta teknologikoak koordinatzen du, zeina Itsas ingurunean eta elikaduran espezializatuta baitago. Zentroko adituek azaldu duenez, hamar urte baino gehiago igaro dira Itsas Estrategiari buruzko Esparru Zuzentaraua indarrean sartu zenetik, eta orduan ezarritako helburuen betetze-maila ebaluatzea izan da ikerketaren xedea.

Horretarako, zuzentarauak definitzen dituen 11 deskribatzaileak aztertu dituzte, hala nola biodibertsitatea, arrantza, zaborra, urpeko zarata, eutrofizazioa, kate trofikoak, itsas hondoa… Emaitzek erakusten dute giza presioek —gehiegizko arrantzak, kutsadurak, espezie inbaditzaileek eta klima-aldaketak, besteak beste— modu metatuan jarduten jarraitzen dutela eta haiei ematen zaien erantzuna ez dagoela ondo koordinatuta eta ez dela eraginkorra.

Aurrerapausoak eta hutsuneak

Egungo joerari eutsiz gero, munduko herrialde bakar batek ere ez ditu beteko Garapen Jasangarrirako Helburuak (GJH) 2030erako, PLOS ONE aldizkarian argitaratutako ikerketa baten arabera. Mexikoko Unibertsitate Autonomoko ikertzaileek gidatu dute azterketa, eta helburuen arteko korrelazioak ere ikertu dituzte. Izan ere, ondorioztatu dute helburuak elkarrekin erlazionatuta daudela eta erlazio hori sinergikoa ala aurkakoa izan daitekeela. Alegia, helburuetako batzuek beste batzuk indartzen edo bultzatzen dituzte, baina kontrakoa ere gertatzen da: zenbait helbururen alde egitea beste batzuen kalterako da.

Ondorio horretara iristeko, ikertzaileek Nazio Batuen Erakundeak zehaztutako adierazleak eta ongizate-indizeak aztertu dituzte adimen artifizialaren bidez, 20 urte baino gehiagoko epean eta 107 herrialdetan. Hain zuzen, adimen artifizialeko algoritmoek eraginkortasun handiz identifikatzen dituzte ereduak datu-multzo handietan. Azterketa horretan, sei herrialde-kluster edo talde azaldu ziren. Maparen gainean jarri zituztenean, ikertzaileek ikusi zuten talde bakoitzeko herrialdeek harreman geografikoak, kulturalak, komertzialak edo kolonialak dituztela elkarren artea; hau da, geopolitikak sortzen ditu taldeok.

Ikertzaileek baieztatu dute herrialde guztiek egin dutela aurrera helburuak betetzeko bidean, baina alde handiak daudela bakoitzaren egungo egoeran; batetik, ez zirelako leku beretik abiatu, eta, bestetik, abiadura desberdinetan aurreratzen dutelako. Bestalde, 2020-2023an atzerakada bat egon zela ikusi dute, pandemiaren ondorioz.

Nolanahi ere, azterketak iragarri duenez, pandemiaren sasoia alde batera utzita, herrialde guztiek lortuko lituzkete helburuak, baina ez 2030erako. Azkenak 2100. urtean iritsiko lirateke helburuak betetzera, eta, hain justu ere, ustez aurreratuenak dauden lurraldeak izango lirateke azken horiek: AEB eta Europa.

Ikerketa gutxi egin dira jakiteko zenbaterainoko kaltea eragiten duen meatzaritzak urruneko lekuetan. Itsas hondoko meatzaritza eta goi-mendietakoa dira horren adibide. Azkenaldian, hutsune hori betetzen duten zenbait lan argitaratu dira, eta emaitzek agerian utzi dute kalte ekologikoak uste zena baino are handiagoak izan daitezkeela.

Clarion Clipperton eremuko noduluak

Itsaspeko meatzaritzak epe luzera zer ondorio dituen jakiteko egin den ikerketarik zabalena argitaratu du Nature aldizkariak. Zehazki, Clarion Clipperton (CCZ) eremua ikertu dute. Mexiko eta Hawaii arteko eremu zabal bat da, eta meatzaritza-konpainiek interes handia dute han; izan ere, nodulu ugari ditu hondoan, 5.000 metroko sakoneran, eta nodulu horiek aberatsak dira industria teknologikoarentzat preziatuak diren mineraletan: manganesoa, kobrea, nikela eta kobaltoa.

Ingurumenaren ikuspegitik, ordea, itsaspeko meatzaritzak kezka handia sortzen du, argi baitago jarduera horrek kalte ekologiko larriak eragin ditzakeela. Hala ere, ikerketa gutxi egin dira kalte horiek zenbatekoak izan daitezkeen jakiteko; beraz, orain argitaratu den ikerketa oso baliagarria da hutsune hori betetzeko eta meatzaritza-konpainien eskaeren gainean erabakiak hartzeko.

2022an, munduko herrialdeek plastikoak murrizteko konpromisoa hartuko zutela erabaki zuten biltzar batean, Nazio Batuen Ingurumen Programaren gidaritzapean (UNEP). Konpromiso hori zehazteko eta juridikoki loteslea izango den itun batean jasotzeko, bost biltzar egin dira geroztik, estatuen eta erakundeen ordezkariekin. Azkena (INC-5.2) 2025eko abuztuan egin zen, Genevan, eta, nahiz eta epea amaitu ondoren ere negoziatzen jarraitu zuten, ez zuten ituna adosterik lortu.

Helburua argia zen: plastikoen kutsadura murrizteko itun bat lortzea, itsasoak ere barne hartuta; juridikoki loteslea, eta ahalik eta zabalena. Herrialde petrolio-ekoizleek, baina, adostasuna lortzea eragotzi dute, ez baitzeuden prest funtsezko bi puntu onartzeko: plastikoaren ekoizpena mugatzea eta plastikoarekin erlazionatutako substantzia toxikoak debekatzea. Horren ordez, plastiko-hondakinak tratatzeko eta birziklatzeko neurriak hartzea proposatu zuten. Herrialde gehienen iritziz, ordea, horretara mugatuz gero, ituna itxurakeria hutsean geratuko litzateke.

Inger Andersen UNEPen zuzendari exekutiboak adierazi duenez, itunaren testua adosterik lortu ez badute ere, UNEPek plastikoen poluzioaren aurka lan egiten jarraituko du. «Gure lurpeko uretan dagoen poluzioa; lurrean, erreketan, ozeanoetan; eta bai, gure gorputzetan ere bai», zehaztu du, hitzez hitz.

Ezkutuko kalteak